ماهنامه صبا

سیزدهمین شماره از ماهنامه صبا نگاهی به بازی‌های برتر سریال «یاغی» (محمد کارت) داشته که این مطلب را می‌توانید در ادامه مطالعه کنید.

«یاغی» مجموعه ویژگی‌هایی است که برای مخاطب جذابیت دارد؛ از قهرمان‌های ملموس گرفته تا ضدقهرمان‌های آشنایی که کلیشه‌ای نیستند و عشق و نفرتی که برای مخاطب داستان‌ها و سریال‌های ایرانی قابل درک است.

محمد کارت با «یاغی» نشان داد که این توانایی را دارد تا راویِ زندگی پُر رنج آدم‌های کف خیابان باشد؛ آدم‌هایی که انتخاب‌های زیادی ندارند و با کوچکترین اشتباه در مسیر تباهی قرار می‌گیرند.

همواره وجود قهرمانی جذاب در دل قصه به پیشبرد درام و قصه‌گویی سرراست کمک درخور توجهی می‌کند: عنصری که محمد کارت کاملاً متوجهش بوده و هست.

کارت در سریال «یاغی» تنها با غلو سعی کرده با استفاده از چند شخصیت لمپن به موقعیت‌های منسوخ شده‌ای برسد که اغلب می‌تواند برای قشر جوان دیدنی باشد.

سریال «یاغی» را می‌توان جزو سریال‌هایی دانست که آغازی گرم، پرشور، همراهی‌برانگیز و موفق داشته‌اند.

قسمت اول «یاغی» شاید بی‌نقص نباشد اما از جنبه‌های مختلفی امیدوارکننده به‌نظر می‌رسد: طرح داستانی کنجکاوی‌برانگیز و پرکشش، بازی متفاوت علی شادمان و امیر جعفری از جمله ویژگی‌های بارز این قسمت محسوب می‌شوند.