«جنایت بی‌دقت» ما را در هزارتویی قرار می‌دهد که هر چه در آن جلوتر می‌رویم در صحت یا لااقل دقت وقوع خیلی از وقایع دچار تردید می‌شویم اما باز هم نمی‌توانیم تکرار برخی از حقایق را انکار کنیم.
«پسر دلفینی» در تمام ویژگی‌های فنی و تکنیکی یک انیمیشن بلند از کیفیت قابل توجهی برخوردار است اما مصداق تمامی از این باور قدیمی «مشکل سینمای ایران فیلمنامه است» است.
فیلم «جنگ جهانی سوم» نشان می‌دهد هر که نداند هیتلر چه کسی بود، می تواند خودش هیتلر شود.
در فیلم «ابلق» خبری از انرژی و شور نیست و تمام آن تلخی است؛ تلخی‌ای که پس از پایان فیلم گریبان تماشاگر را رها نمی‌کند.
حرمت ساز و تاریخچه موسیقی در جهان و ایران در کنار علاقه نسل جوان به این هنر، «لامینور» را به شاعرانه دلچسبی بدل ساخته است.
«آخرین داستان» انیمیشنی است که از چالش‌های ازلی- ابدی بشری در نبرد میان وجدان و اخلاق و منیّت‌های درونیِ اهریمن‌پسند می‌گوید.
نبود خلاقیت و اتکا به توان بازیگران و گاها بداهه‌پردازی آنها در حکم بی‌اثر کردن تمام تلاش‌هایی است که راه ساخت یک فیلم انجام می‌شود و این اتفاق برای «دوزیست» رخ داده است.
ساختن فیلمی درباره اسطوره‌های مردمی در ایران همچون غلامرضا تختی کار دشواری است، آنقدر سخت که کمتر کسی سراغش می‌رود.
در سیزدهمین شماره از ماهنامه صبا تعدادی از منتقدان نظرات کوتاه خود را در مورد فیلم «هناس» بیان کردند که در ادامه چکیده نظر این منتقدان را مطالعه می‌کنید.
بهروز شعیبی در گفت‌وگو با ماهنامه صبا گفت: آدم‌های بزرگی وجود دارند که در مقابل آنها جرئت نمی‌کنم به خودم بگویم «فیلمساز». وقتی انسان بزرگی مثل داریوش مهرجویی در سینما ما است، ترجیح می‌دهم فعلاً حتی به این واژه فکر نکنم.