ماهنامه صبا
در آستانه آغاز جشنواره کن به معرفی فیلم های بخش کلاسیک های این دوره پرداخته ایم.
فیلم «عنکبوت» با بازی‌های ضعیفش؛ با کارگردانی نابجایش و متاسفانه موسیقی غیر تاثیرگذارش؛ جز افسوس برای سینما، نامی نمی‌توان بر آن نهاد.
«قرمز شدن» انیمیشنی است که سعی کرده برخی ملاحظات در بیان چالش‌های دوران نوجوانی و بلوغ در دختران را کنار بگذارد و از چگونگی مواجه شدن با آن‌ها بگوید.
لامینور فیلمی در ستایش زندگی است اما جهان کارگردان بر کمی اغراق استوار است و برخی از بخش‌ها به صورت اغراق آمیز روایت می‌شوند.
«بتمن» فیلمی سیاه‌تر از همیشه است که قهرمان‌هایش آنقدر به تاریکی خو گرفته‌اند که به بخشی از آن تبدیل شده‌اند.
کامبیز صمیمی‌مفخم، برای سینما و تلویزیون ما دست کمی از آفرینندگی پدر ژپتو نداشت و به عروسک‌های زیادی موجودیت بخشید.
«مجبوریم» نه یک فیلم بلند که سه فیلم کوتاه بدشکل و مستندگونه است که به زور و با زنجیرهای ضعیف به هم وصل شده‌اند.
فیلم افسون به سراغ رگه‌های درونی انسانی، صلح با خود و پذیرش آنچه که هستیم رفته است.
یکی از ویژگی‌های بارز و درخور اعتنای کیانوش عیاری، استفاده ضدکلیشه‌ای از برخی مفاهیم سینمایی است به طوری که در کلیت برخی از آثار وی روانشناسی جامعه متناقض ایرانی موج می‌زند.
نویسندگان «مرد بازنده» با توجه ویژه به جزییات کاشت‌های داستانی فیلم را با نیت پیچیده‌تر شدن روایت اصلی سامان دادند.