هنر دنیلها در ریختن و پاشیدن ایدههای عجیب و غریب و مرعوب کردن تماشاگر نیست؛ آخرش هم نشان میدهند که هیچ چیزی بهاندازه موقعیت انسانی برایشان اهمیت ندارد و «همهچیز همهجا در آن واحد» تبدیل میشود به سفری ادیسهوار از پوچی به خرد.