خرق عادت ديداری از همان لحظه نخست فیلم «دشت خاموش»، به روشنی مشخص ميشود؛ خلق عادتی ديداری در موقعيتهايی مشابه و خرق آن، به قسمی كه با تغيير زاويه ديد يا ضرباهنگ، مفهومي نو، در موقعيتی كه پيش ميآيد، تشديد شود.
در جهان بدون اميد دشت خاموش، توان مقاومت هر لحظه بيش از پيش ناممكن شده و شكلی از خودويرانگی پديدار میشود.