ماهنامه صبا

سگ بند با وجود این که جزو پنج فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران شد اما مسیر اشتباهی را دنبال می‌کرد و ماجراها و درگیری‌های بی‌نمک هیچ کمکی به جذابیت قصه نکرد.

در جهان بدون اميد دشت خاموش، توان مقاومت هر لحظه بيش از پيش ناممكن شده و شكلی از خودويرانگی پديدار می‌شود.

فیلم «عنکبوت» با بازی‌های ضعیفش؛ با کارگردانی نابجایش و متاسفانه موسیقی غیر تاثیرگذارش؛ جز افسوس برای سینما، نامی نمی‌توان بر آن نهاد.

لامینور فیلمی در ستایش زندگی است اما جهان کارگردان بر کمی اغراق استوار است و برخی از بخش‌ها به صورت اغراق آمیز روایت می‌شوند. 

«مجبوریم» نه یک فیلم بلند که سه فیلم کوتاه بدشکل و مستندگونه است که به زور و با زنجیرهای ضعیف به هم وصل شده‌اند. 

به مناسبت زادروز کیانوش عیاری؛

یکی از ویژگی‌های بارز و درخور اعتنای کیانوش عیاری، استفاده ضدکلیشه‌ای از برخی مفاهیم سینمایی است به طوری که در کلیت برخی از آثار وی روانشناسی جامعه متناقض ایرانی موج می‌زند.

پرداخت در نیمه‌ی اول فیلم «مغز استخوان» آنقدر مایه دارد که بتوان آن را نمونه‌ای نسبتا پذیرفتنی در میان درام‌های سینمای ایران دانست اما نداشتن پایان‌بندی متقاعدکننده‌ این فیلم را ناقص کرده است. 

آنچه عطاران را از همانندهایش جدا می‌کند، افت نداشتن اوست؛ عطاران مرد تمام‌نشدنی سینمای ایران است.

به مناسبت زادروز علیرضا داودنژاد؛

علیرضا داودنژاد هیچ‌گاه خود را محدود به یک شکل از فیلمسازی نکرده است، به همین دلیل است که هر بار مواجهه با آثار جدید او می‌تواند غافلگیرکننده باشد.

نگاهی به جدیدترین فیلم علیرضا صمدی؛

 فیلم سینمایی «صحنه زنی» آسیب‌شناسی یک معضل اجتماعی برآمده از فقر را بر بستری دراماتیک، محور قرار داده و تلاش می‌کند این وضعیت را از چند سو مورد بازنگری قرار دهد.