ماهنامه صبا

بعضی از بازیگران هستند که خیلی کم فیلمنامه یا نقشی، توجه‌شان را آنقدری جلب می‌کند تا پاسخ مثبت بگویند و جلوی دوربین بروند، اما همان تعداد نقش‌هایی که پذیرفتند و بازی کردند، آن‌ها را ماندگار کرده است. سعید راد یکی از آن بازیگرانی است که حساسیت و وسواس زیادی روی نقش دارد و پس از بازگشتش، در چند نقش خوب و قابل توجه بازی کرد؛ از «دوئل» تا «چ» و از «رضاخان» سریال «در چشم باد» تا همین «ترور خاموش» که نقشی نسبتا درون‌گرا، بسیار جدی و با سکوت‌های طولانی را ایفا کرد و خودش را دوباره در جایگاهش ثبت کرد. سعید راد معتقد است که بعد از انتخاب نقش و قبل از هر چیز، گروه و فراهم شدن امکاناتی که سبب آسایش بازیگر می‌شود، موجب خروجی بهتری از پروژه می‌شود، اما وقتی یک بازیگر می‌پذیرد که در کنار یک گروه باشد باید با سختی‌ها و نقاط ضعف آن کنار بیاید و نباید خودش را از گروه جدا کند. با سعید راد با محوریت «ستاره‌های دیروز، ستاره‌های امروز» و تفاوت جهان‌بینی‌‌هایش گفت‌وگوی مفصلی داشتیم که سرفصل موضوعات دیگری هم شد که نتیجه‌اش پیش روی شماست.

بهرام رادان یکی از آن بازیگرانی است که در نقاطی از کارنامه‌اش بازی‌های درخشانی وجود دارد که غیر قابل کتمان است اما درمجموع ایفای چندین نقش، کارنامه پردرخششی ندارد و گواه این ادعا، عدم تمجید منتقدان در سال‌های اخیر از بازی او و همچنین عدم اقبال چشمگیر مخاطب به صرف حضور او در یک فیلم سینمایی است.