«روز صفر» باتوجه به شاخصههای سینمای ایران اثری قابلقبول است که اگر ضعف فیلمنامهای اش برطرف میشد، اکنون میتوانستیم از داشتن یک فیلم سینمایی منطبق با معیارهای جهانی به خود ببالیم.
ایلیا سلیمان، پس از ساخت سهگانه سینمایی تحسینشدهاش با فیلم «این باید بهشت باشد» به عنوان نماینده فلسطین به آکادمی اسکار معرفی شد و بار دیگر به مرور مفاهیم مورد توجه خود پرداخت.
سریال «نوبت لیلی» علاوه بر عنوانی خوشساخت به استعدادهای سینمای ایران فرصت داده است تا خودشان را ثابت کنند.
«مرگ روی نیل» فیلمی است که به آرامی رماناش حرکت میکند و دست به خلق پوآرویی متفاوتتر زده است.
آثاری مثل سگبند نه تنها توهین به شعور مخاطب است و ساخت اینگونه فیلمهای كمدی تبدیل به فاجعهسازی شده است.
فیلم «آمبولانس» با تعقیب و گریز ماشینهای پرسرعت و هلیکوپترهای پلیس در سرتاسر خیابانها و بزرگراههای شهر، برای تماشاگر، کمتر جذاب و سرگرم کننده است و بیشتر خستهکننده میشود.
شاید بهتر بود که «درخت گردو» یک مستند میبود و به طور کامل قصه را فراموش میکرد؛ این روایت شبه مستند و قصهای که حتی به یک خط هم نمیرسد، نمیتواند از «درخت گردو» اثری ماندگار بسازد.
فیلم سعید روستایی درحالی راهی کن شده است که هنوز پروانه نمایش داخلی نگرفته است و حتی مسئولان سازمان سینمایی هم آن را ندیدهاند.
سینماگران ایرانی طی سال های گذشته با تولید فیلمهای مختلف تلاش کردهاند تا بتوانند گوشه ای از مظلومیت مردم فلسطین و غزه را به تصویر بکشند که در ادامه به معرفی گلچینی از این فیلم ها را پرداختهایم.
«عنکبوت» به جز طرح اولیه داستان، چیزی برای ارائه به مخاطب ندارد و یکی از جذابترین سوژههای چند سال اخیر را هدر داده است.