«پسران دریا»؛ صمیمی و دوست‌داشتنی

«پسران دریا» فیلمی صمیمی و دوست‌داشتنی به کارگردانی افشین هاشمی است؛ شیوه فیلمسازی هاشمی، کاملاً در خدمت محتواست و از شعبده‌های عجیب و غریب خبری نیست.

---

سینمای کودک و نوجوان به جز مقطعی کوتاه در دهه شصت، هیچ‌گاه مورد توجه جدی در ایران قرار نگرفت. البته وقتی از سینمای کودک می‌گویم، منظورم فیلم‌هایی‌ست که برای همین مخاطب ساخته شده، نه فیلم‌هایی درباره کودک و نوجوان که نهادی مانند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، سردمدار آن بود. آثاری همچون «شهر موش‌ها» (مرضیه برومند و محمدعلی طالبی)، «دزد عروسک‌ها» (محمدرضا هنرمند)، «گلنار» (کامبوزیا پرتوی) و «پاتال و آرزوهای کوچک» (مسعود کرامتی) و در اوایل دهه هفتاد «کلاه قرمزی و پسر خاله» (ایرج طهماسب) جزو معدود تلاش‌های دیده شده در حوزه کودک و نوجوانِ سینمای ایران بودند. ویژگی مهم همه این فیلم‌ها، پناه بردن به فانتزی و تخیل جهت جذب مخاطب بود. گویی اگر فیلمی از لحن واقعگرایانه برخوردار بود، برای مخاطب این فیلم‌ها جذاب نبود. به عنوان نمونه می‌توان از فیلم درخشان «ماهی» (کامبوزیا پرتوی) یاد کرد که در گیشه، عایدی جز شکست نداشت.

این روزها و پس از سال‌ها، فیلم دیگری برای کودکان و نوجوانان، آن‌هم با زبانی واقع‌گرایانه بر پرده سینماست؛ فیلم «پسران دریا» به کارگردانی حسین جامی و افشین هاشمی.

فیلم در دو اپیزود ساخته شده. اپیزود اول را با این‌که جامی ساخته ولی افشین هاشمی در آن بازی کرده و علاوه بر آن بازیگردان هم بوده و در بازنویسی نهایی فیلمنامه نقش داشته. شاید به همین دلیل حضور او بر سرتاسر هر دو اپیزود، سنگینی می‌کند و می‌توان حضور محسوس او را در کلیت فیلم شاهد بود.

افشین هاشمی از آن‌دسته کارگردان‌هایی‌ست که به اعتقاد من از آثارش جدا نیست. یعنی فیلم‌هایش مانند خودش هستند؛ ساده، صمیمی و دوست‌داشتنی. «پسران دریا» هم از این قاعده مستثنی نیست. شیوه فیلمسازی او، کاملاً در خدمت محتواست و از شعبده‌های عجیب و غریب خبری نیست.

دلم نمی‌آید این یادداشت کوتاه را بدون اشاره به بازی‌های درخشان فیلم به پایان برسانم. تقریباً تمام بازیگران جز افشین هاشمی و مونا فرجاد، چهره‌های ناشناخته و احتمالاً نابازیگرانی هستند که برای نخستین بار آن‌ها را می‌بینیم. ولی تلاش هاشمی در اخذ بازی از آنان، ستودنی‌ست و جالب آن‌که کیفیت بازی خودِ هاشمی و فرجاد به عنوان بازیگرانی حرفه‌ای، از آن‌‌ها جلو نمی‌زند. به همین دلیل این یکدستی در بازی‌ها، چشمگیر است.

«پسران دریا» شایسته است دیده شود و مخصوصاً بر پرده سینما. دیدنش را از دست ندهید.

 

امید خاکپورنیا

انتهای پیام/