ماهنامه صبا
این نقش برای من تجربه بسیار شیرینی بود و توانستم در این مدت طولانی که فیلمبرداری انجام می‌شد، واقعاً با شخصیت جاوید زندگی کنم.
افشین غیاثی در فیلم سینمایی آخرین انسان، سنگبال ، خیلی دور نیست، پل هوایی و سریال تلویزیونی خسوف، موچین و پریا فعالیت داشته است. غیاثی پیش از این در برخی فیلم‌ها و سریال‌ها به عنوان دستیار سابقه حضور داشته است، اما بازی متفاوت او در سریال سوجان در نقش جاوید توانست مهارت بازیگری او را محک بزند. او در سریال سوجان به کارگردانی حسین تبریزی در نقش جاوید هنرنمایی کرده و بازی‌اش در این مجموعه مورد توجه قرار گرفته است. این مجموعه تلویزیونی فرهنگ و رسوم گیلان را از یکصد سال پیش تاکنون به نمایش می‌گذارد و همچنین استحکام خانواده و محوریتی را که بانوان گیلانی در خانواده دارند را نشان می‌دهد. گفتگوی افشین غیاثی را با ماهنامه صبا در ادامه می‌خوانید.
جاوید شخصیتی پیچیده است که از لحاظ روانی هنوز به بلوغ نرسیده و دچار مشکلات ذهنی است و این یکی از چالش‌های بسیار بزرگ این نقش بوده است، ولی با راهنمایی‌های آقای تبریزی و تحقیقاتی طولانی مدت درباره افرادی که مشکلات ذهنی دارند، نقش را برعهده گرفتم و توانستم به درک عمیق‌تری از شخصیت جاوید برسم چون نقشی بود که نباید تبدیل به ادا می‌شد و این بسیار مهم بود. این اولین بار بود که چنین نقشی را بازی می‌کردم ولی چون پیش‌تر در تئاتر نقش‌هایی چالشی را ایفا کرده بودم با چنین شخصیت سازی‌هایی آشنا بودم و خودم را در محک آزمایش قرار دادم. این نقش برای من بسیار چالش‌برانگیز بود و چند گزینه دیگر برای این نقش وجود داشت اما از اعتماد حسین تبریزی کارگردان، بسیار سپاسگزارم. شخصیت جاوید واقعاً پیچیده و لب تیغ بود و من نگران این بودم که شخصیت‌پردازی به سمت تیپ‌های سطحی برود. این نقش نوعی تیپ-شخصیت بود از این رو برایم بسیار مهم بود که شخصیت جاوید از درون شکل بگیرد.
همان طور که اشاره کردم، جاوید فردی است که به بلوغ فکری نرسیده و مشکلات روانی دارد و این بدان معناست که باید به طور دقیق و بدون هیچ اغراقی، رفتارهایش را بازسازی کنم. نقش‌هایی که با این نوع شخصیت‌ها سروکار دارند همیشه چالش‌های خاص خود را دارند، اما وقتی درک می‌کنید که شخصیت شما به چه شکل فکر می‌کند و احساساتش چگونه عمل می‌کند، آن وقت می‌توانید نقش را باورپذیر بازی کنید. این برای من تجربه بسیار شیرینی بود و توانستم در این مدت طولانی که فیلمبرداری انجام می‌شد، واقعاً با شخصیت جاوید زندگی کنم. یک چیزی بگویم که شاید برای شما هم جالب باشد، تأثیر نقش جاوید هنوز با من است. زمانی که فیلمبرداری تمام شد، حدود یک یا دو ماه طول کشید تا بتوانم لباس جاوید را از تنم بیرون بیاورم. حرکات بدنی، نوع نگاه و حتی زبان بدن این شخصیت در من به صورت ناخودآگاه تأثیر گذاشته بود. این تأثیرات، البته در کنار چالش‌های خاصش، تجربه‌ای شیرین بود که در طول فیلمبرداری با جاوید زندگی می‌کردم.
بخشی که مدنظرم است هنوز پخش نشده و در قسمت‌های آینده پخش خواهد شد و برای من یکی از تلخ‌ترین لحظات بود. به همین دلیل نمی‌توانم با جزئیات به آن اشاره کنم اما پس از بازی در آن سکانس، من ساعت‌ها در یک مکان خلوت نشستم و به شدت گریه کردم. این سکانس به شدت برای من احساسی بود و هنوز هم که به آن فکر می‌کنم، احساس می‌کنم آن تجربه، تلخی عمیقی بود که بخشی از زندگی خودم شد.
من درکارهای مختلف از جمله سریال «موچین» و نمایش «گذر لوطی هاشم» با آقای تبریزی کار کرده‌ام و از گذشته افتخار همکاری با او را داشته‌ام. تبریزی به شدت دقیق و حساس است. وقتی روی یک نقش کار می‌کند، به همه جزئیات توجه ویژه دارد. این همکاری برای من همیشه مثبت و آموزنده بوده است و همواره از راهنمایی‌های ایشان بهره‌مند شدم.
من بازیگر را از هنرستان سوره در سال ۱۳۷۹ شروع کردم، همواره برای انتخاب نقش‌ها چالش‌هایی را مدنظر قرار داده‌ام. هر نقشی که بازی کرده‌ام، چه در تئاتر و چه در تلویزیون، فرصتی بوده تا خودم را به چالش بکشم و تجربه‌های گوناگونی کسب کنم. این نقش‌ها به من یاد داده‌اند که مرتباً خود را به‌روز نگه دارم و به همین دلیل همیشه در پی نقش‌های چالشی و غیرمتعارف هستم. جدیدا نقشی را در سریال مهمان‌کشی با کارگردانی آقای احمد کاوری را آغاز کرده‌ام. این سریال یک شخصیت تاریخی متفاوت را برای من به ارمغان آورده که برای بسیار مهم و ارزشمند است. این نقش‌ها همیشه برای من جذاب بوده است. از طرف دیگر تلویزیون و پلتفرم‌های دیجیتال نیاز دارند داستان‌هایی مانند «سوجان» تولید کنند که به مخاطبان کمک کند تا به انسان‌ها و روابط پیچیده انسانی بیشتر بپردازند. مخاطب نیاز به سریال‌های ویژه و پرچالش دارد تا هم با آن‌ها هم ذات پنداری کند و هم بار دیگر به تلویزیون جذب شود. متاسفانه این روزها جمله تلخی را زیاد از مردم در تهران می‌شنوم که ما تلویزیون نگاه نمی‌کنیم و این جمله خیلی تلخ است مسئولان باید برای این جمله برنامه ریزی کنند.
دور بودن از خانواده هنگام کار و در لوکیشن‌های دورافتاده سختی‌هایی دارد، مخصوصاً زمانی که در لوکیشن‌هایی مثل لاهیجان کار می‌کردیم و دوری از خانواده چالش‌برانگیز بود. اما هدف من در عرصه بازیگری آن‌قدر مهم است که این دوری‌ها را به جان خریده‌ام. رسیدن به جایگاهی که برای رسیدن به آن تلاش می‌کنم ارزشش را دارد. ضمن اینکه برای سریال‌ها نباید فقط مردم تهران را در نظر گرفت. از تهران که بیرون برویم، می‌فهمیم که این رسانه چقدر در بقیه مناطق مخاطب دارد. اما تلویزیون و سازندگان هم باید برای این مخاطب آثار باکیفیتی بسازند. باید تلاش کنیم که دوباره کیفیت کارها را افزایش یابد. من به عنوان بازیگر، با تمام قلبم زحمت می‌کشم و توقع دارم که در فضایی کار کنم که کارهایم دیده شود. چه در تلویزیون، سینما یا پلتفرم‌ها، همه ما تلاش می‌کنیم تا فرهنگ و اندیشمندی را به جامعه منتقل کنیم. خدا را شکر می‌کنم که کارهایی مثل «سوجان» این شب‌ها دیده می‌شود، اما لازم است که توجه ویژه‌ای به کیفیت تولیدات داشته باشیم تا بیشتر مخاطبان جذب شوند.
هدف من این بود که «جاوید» به شخصیتی دوست‌داشتنی تبدیل شود، و خوشبختانه بازخوردهایی که از عوامل و تماشاگران دریافت کردم نشان‌دهنده این است که موفق بوده‌ام. طیفی از مخاطبان او را دوست دارند و این برای من یک پیروزی است. به همین دلیل می‌خواهم از همه کسانی که با من همکاری کردند، به‌خصوص کارگردانانی که به من اعتماد کردند تشکر کنم و امیدوارم که مردم با تلویزیون ایران آشتی کنند. متاسفانه، شبکه‌های ماهواره‌ای و پلتفرم‌ها باعث شده‌اند که مردم از تلویزیون فاصله بگیرند. همان طور که بارها و بارها گفته‌ام بارها شنیده‌ام که عده‌ای می‌گویند تلویزیون نگاه نمی‌کنند. من از مسئولان درخواست دارم تا راهبردهایی برای جذب دوباره مردم به تلویزیون تدوین کنند. یادمان نرود که زمانی پخش آن‌چنان مورد توجه بود که خیابان‌ها هنگام پخش خلوت می‌شدند.
گرچه من در تمام این زمینه‌ها فعالیت می‌کنم و به کارگردانی و آهنگسازی هم پرداخته‌ام، اما تئاتر دنیای خاص خود را دارد که برای بازیگر بسیار صمیمانه و جذاب است. با این حال، فعلاً تمرکز من بیشتر بر روی فعالیت‌های تصویری است. اما می‌خواهم یک نکته دیگر را در پاسخ به سوال شما مطرح کنم. من از سال ۸۲ به طور حرفه‌ای در عرصه تئاتر فعالیت می‌کنم و حالا بیست سال از این فعالیت می‌گذرد. در آن زمان، اگر یک بازیگر می‌خواست وارد دنیای تصویر شود، برخی می‌گفتند که این بازیگران تئاتری برای تلویزیون مناسب نیستند یا چهره ندارند که در تصویر دیده شوند. امروز ورود به شبکه‌های خانگی و سینما برای بازیگر تلویزیون دشوار شده است. شاهد اختلافات زیادی بین تئاتر، تلویزیون و سینما هستیم و انگار هر یک از این حوزه‌ها در دنیای متفاوتی کار می‌کنند. باید این نگاه‌ها را کنار گذاشت.
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است