ماهنامه صبا
در این گزارش به نقد و برسی فیلم پسران نیکل پرداخته‌ایم.
داستان فیلم پسران نیکل در شهر تالاهاسی ایالت فلوریدای سال ۱۹۶۲ -و روزگار اجرای قوانین جیم کرو- الوودِ آفریقایی‌تبار یکی از دانش‌آموزان مستعد کلاس می‌گذرد. معلم سیاهپوست الوود حامی او است و وی را ترغیب می‌کند که آزادانه بیاندیشد و به کتاب‌های درسی (در مناطق جنوب آمریکا) و نگاه تاریخی‌شان توجه نکند. الوود را مادربزرگ مهربانش بزرگ می‌کند که نگران مشارکت او در جنبش حقوق مدنی و تلافی‌جویی احتمالی سفیدپوستان است.
الوود در یک برنامه مطالعاتی بدون شهریه در دانشگاه مخصوص سیاهان شرکت می‌کند اما روزی به‌صورت مجانی سوار خودروی مردی می‌شود که دزد از کار درمی‌آید و الوود پس از دستگیری‌شان به همدستی با او متهم می‌شود. الوود چون هنوز به سن قانونی نرسیده است به کانون اصلاح و تربیتی با عنوان آکادمی نیکل (نسخه ساختگی مدرسه پسرانه دوزیئر) فرستاده می‌شود. نیکل به درون خودش پناه می‌برد چون بچه‌های سفیدپوست از امکانات مناسبی برخوردار هستند و از توجه فردی کارکنان کانون بهره‌مند می‌شود در حالی که بچه‌های سیاهپوست در اقامتگاهی فرسوده جای داده شده‌اند و کارکنان مدرسه چندان تلاشی برای تحصیل آن‌ها به خرج نمی‌دهند؛ و با این‌که به دانش‌آموزان سیه‌چرده گفته شده است که آن‌ها هم به خاطر رفتار خوب می‌توانند آزاد شوند اما در عمل، آن‌ها تا زمانی که هجده ساله می‌شوند نمی‌توانند کانون را ترک کنند چون مدرسه از کار اجباری‌ای که از آن‌ها می‌کشد کسب درآمد می‌کند.
خبر ساخت این اقتباس سینمایی بر اساس رمان برنده جایزه پولیتزر کولسن وایت‌هد در ماه اکتبر ۲۰۲۲ منتشر شد و فیلمبرداری اصلی با بودجه‌ای حدود ۲۳ میلیون دلار از همان اکتبر تا دسامبر ۲۰۲۲ در مناطق مختلفی از ایالت لوییزیانا انجام شد. فیلم با رویکرد منحصربه‌فردی ساخته شده است و پیرنگ به‌صورت مستقیم از زاویه دید دو پروتاگونیست فیلم برملا می‌شود.
برای همین منظور، فیلم از زاویه دید اول شخص با نسبت تصویر ۱.۳۳ به ۱ فیلمبرداری شد که رامل راس درباره‌اش چنین توضیح داده است: «فیلم در ذهنم به صورت تصاویری یک‌نفره شکل گرفت. به این صورت که ما در یک فصل، همه چیز را از زاویه دید شخصیت الوود فیلمبرداری کردیم و سپس همه چیز را از منظر شخصیت ترنر گرفتیم؛ از زاویه یک شخصیت برای یک ساعت اول فیلم و از زاویه دیگری برای یک ساعت دوم شاهد اتفاق‌ها هستیم. ما به‌ندرت هر دو زاویه دید را نسبت به یک صحنه فیلمبرداری کردیم چون فیلمنامه نیز چنین نوشته شده بود. ما در فیلم همیشه جلو و عقب نمی‌رویم. برای همین بود که مثل یک فیلم معمولی فیلمبرداری کردیم بجز این‌که شخصیت دوم در صحنه حضور ندارد. فقط از بازیگران جلوی دوربین خواستیم که به نقطه خاصی از دوربین نگاه کنند. معمولا بازیگر دیگر (که یکی از دو بازیگر اصلی فیلم بود) در پشت دوربین قرار می‌گرفت و دیالوگ‌هایش را می‌گفت تا بازیگر مقابل دوربین احساس کند که واقعا با فردی در تعامل است؛ و چون تمام صحنه‌های فیلم به این شکلِ یک‌نفری گرفته شدند طراحی حرکت بازیگران در محیط واقعا دشوار بود.» جومو فری مدیر فیلمبرداری پسران نیکل هم در خصوص نحوه کارش چنین می‌گوید: «مساله اصلی برای ما این بود که هر چیزی را که فکر می‌کردیم درباره سینمای متعارف می‌دانیم باید فراموش می‌کردیم و تلاش می‌کردیم قدیمی‌ترین ابزارهای موجود را به دست بیاوریم و به کار بگیریم تا به حس و حالی واقعا درونی و ارگانیک برسیم.»
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است