ماهنامه صبا
اسکرین شات نمایشی قصه گو و خوش ساخت است که می توان تمامی شخصیت های آن را باور کرد. نمایشی از دروغ حرف می زند و از عاقبتی می گوید که به همراه آن می آید.
سیروس، پسرش نوید و همسر دومش، مرضیه را برداشته و به همراه خانواده رحمان به مشهد رفته است. رحمان، دوست و شریک آینده ی سیروس است که دختر مطلقه اش، نرگس، نوه ی هجده ساله اش، سیامک و دختر دیگرش، ساناز او را در این سفر همراهی می کنند.
سیروس و رحمان قصد دارند سه خانه ی کلنگی را در مشهد و اطراف حرم بخرند و به جای آنها هتل بسازند. آنها موفق به خرید دو خانه شده اند، اما صاحب خانه سوم هنوز راضی نشده خانه اش را به آنها بفروشد. سیروس از رحمان که جانباز است، می خواهد با اشاره به این موضوع، دل پیرزنِ فروشنده را نرم کرده و خانه را بخرند.
«ندا قربانیان» در نمایش اسکرین شات از دروغ هایی حرف می زند که زندگی را ویران می کنند. او در این نمایش که خود متن آن را نوشته از بازی خودش به همراه حمیدرضا معدنکن، محمود حقیری، سحرناز عباس زاده، سیدفرزاد تجلی، مسعود بیگلری، ریحانه یزدان یار، مرتضی مرادی استفاده کرده و آن را بر صحنه تالار قشقایی تئاترشهر به اجرا درآورده است.
اسکرین شات از قصه پردازی خوبی بهره برده و قدم به قدم مخاطب را همراه می کند. این دو خانواده پس از اقامت کوتاهی در هتل به یکی از این خانه های کلنگی می روند و در آنجاست که دروغ ها و روابط پنهان، یکی یکی رو می شود. قربانیان در این نمایش حسی زنانه را نیز جاری کرده است. دو شخصیت اصلی زن این نمایش، نرگس و مرضیه، زنانی در آستانه میانسالی هستند. یکی از آنها طلاق گرفته و رابطه ای عاشقانه با مردی کوچکتر از خودش را شروع کرده است و دیگری، زنِ مردی بسیار بزرگتر از خود شده تا از کنار این مرد به نان و نوایی برسد. هر دوی این زن ها در نوجوانی با کسانی ازدواج کرده اند که دوست شان نداشته اند. آنها فرصت عشق و عاشقی نداشته و حالا این فرصت مهیا شده است تا کسی همچون نرگس با وجود داشتن پسری نوجوان به مردی کوچکتر از خود دل ببندد.
قربانیان کاراکترهای نمایشش را به خوبی شخصیت پردازی کرده و برای رفتار آنها، دلیل قانع کننده ای قرار داده است. کاراکترهای نمایش با توجه به رفتارهایشان از خاکستری روشن به سمت خاکستری تیره حرکت می کنند. هیچ کدام از آنها سفید یا سیاه مطلق نیستند و همین موضوع همذات پنداری مخاطبان را به دنبال دارد.
قربانیان در قصه پردازی این نمایش به اصل تعلیق پایبند بوده و با این ترفند مخاطب را به خوبی تا انتها می کشاند. نمایش با تلفن های پیاپی این افراد شروع شده و مختصری شناخت از هر کدام به مخاطب داده می شود. کم کم رابطه ی دوستانه این دو شریک نشان داده می شود تا به نقطه ی عطف یعنی خواستگاری نوید از ساناز می رسد. در بخش دوم نمایش است که دروغ های افراد یکی یکی آشکار شده و در نهایت با افشاگری نرگس، به شکست همه ی این آدم ها منجر می گردد.
قربانیان در طراحی صحنه این نمایش مینیمال ترین حالت ممکن را انتخاب کرده است. نمایش از سه لت و دو پودس تشکیل شده. دو پودس که یادآور چمدان های این مسافران است، جایگاهی برای نشستن بازیگران بوده و با سه قاب آهنی، لوکشین های متعدد نمایش تداعی می شود.
پس از متن، مهم ترین برتری این نمایش را می توان بازی های یکدست بازیگران دانست. بازی بازیگران به شدت باور پذیر بوده و می تواند مخاطب را با خود همراه کند. همه ی بازیگران در قامت شخصیت های خود به خوبی نشسته و در هماهنگی کامل با دیگران آن را ایفا کرده اند.
یکی از محبوب ترین شخصیت های این نمایش را می توان «مرضیه» دانست. مرضیه زنی سی و پنج ساله است که دو دختر شانزده ساله دارد. او که شوهرش را ده سال پیش در تصادف از دست داده، برای بار دوم به عقد موقتی سیروس در آمده است. مرضیه از محله های پایین شهر برخاسته و تضاد موقعیتی که برای خودش ساخته یکی از جذابیت های این نمایش است. رفتارهای گاها ناشیانه او که نشان از عقده هایش دارد، از او کاراکتری بامزه ساخته. تنش میان او و نوید نیز از دیگر مسائلی است که مرضیه را برای مخاطب، ملموس می کند. در این رابطه از احترام خبری نیست اما این شخصیت به مرحله ای رسیده که دیگر حتی رفتارهای زننده ی نوید نیز او را ناراحت نکرده و فقط به هدفش که سهمی از هتل است فکر می کند.
اسکرین شات نمایشی قصه گو و خوش ساخت است که می توان تمامی شخصیت های آن را باور کرد. نمایشی از دروغ حرف می زند و از عاقبتی می گوید که به همراه آن می آید.
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است