ماهنامه صبا
ایده تحریم با حضور مردم و اهالی رسانه شکست خورد و شما دارید در روزهایی این چند خط را می‌خوانید که جشنواره با کیفیت مطلوبی از نظر استقبال و استاندارد برگزاری و آمار فروش بلیت‌ها تمام شده.
داریم درباره روزهایی حرف می‌زنیم که هیچکس نفهمید کدام قوه عاقله ای دم برگزاری جشنواره فجر خلق الله را موقع ورود به کشور ممنوع الخروج می کند، روزهایی که سعودی اینترنشنال با تمام وجود داشت جان می کند برای فاتحه خواندن بر جشنواره چهل و یکم و ترانه‌های گوش‌کرکن و باران های سیل آسای داخلی هم داشتند عربده می زدند سرِ هنرمندانی که دلشان می خواست به جشنواره بیایند، در مارپیچ سکوت ترین و ترسناک ترین روزهای منتهی به جشنواره فجر.
مثنوی هفتادمن کاغذ خواهد شد اگر بخواهیم اتفافات خاص و منحصر به فرد جشنواره چهل و یکم را مرور کنیم. قهر طیفی از سینماگران با حاکمیت و اعتراضات مدنی و غیرمدنی آنها، مهاجرت عده ای و کشف حجاب عده ی دیگری، ماجرای ضبط پاسپورت و دستگیری‌ها و فشار بی‌سابقه و عجیب رسانه‌های خارجی بر سینماگران و تهدید اهالی سینما برای شروع نکردن پروژه‌های تازه و عدم همکاری با جشنواره، آتش‌افروزی عده‌ای با نقاب انقلابی‌گری و دمیدن بر شعله‌های تفرقه و البته فشارهای عجیب و بی‌سابقه‌ای که بر میهمانان خارجی جشنواره وارد شد و شاید باورتان نشد ولی هنوز هم ادامه دارد. همه اینها میهمان جشنواره‌ای می‌شد که تازه داشت بعد از دو سال از پسِ کرونا نفس راحت می‌کشید و در احوالی برگزار می‌شد که حال محتضر گیشه سینمای ایران را می‌دانیم. پس عجیب نبود اگر عده‌ای گمان می‌کردند بعد از چهار دهه ممکن است این فشارها سیمرغ را زمین‌گیر کند و جشنواره امسال را تعطیل. بیایید مرور کنیم حرف ها و فرسته ها و ویدئوهای بازیگران و کارگردانان سینمای ایران در کوران حوادث پاییز امسال را تا ببینیم این جماعت «واقعاً» چه فکری می کردند درباره فجر چهل و یکم و تعطیلی آن.
این اتفاق اما نیافتاد. ایده تحریم با حضور مردم و اهالی رسانه شکست خورد و شما دارید در روزهایی این چند خط را می‌خوانید که جشنواره با کیفیت مطلوبی از نظر استقبال و استاندارد برگزاری و آمار فروش بلیت‌ها تمام شده. با تعداد فیلم‌هایی بالاتر از حد معمول، و برگزاری روان و بی‌مشکل در دوره‌ای که بعد از چند دوره بخش بین‌الملل هم به بخش اصلی بازگشته و جشن تجلی اراده ملی هم که چند نوبت برگزار نشده بود با حضور عالی‌ترین دستگاه‌ها و ارگان‌ها در عرصه‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، تربیتی و قرآنی به انجام رسیده. جشنواره ای که برخی طمع بر تعطیلی اش بسته بودند برگزار شد، و اتفاقاً با کیفیتی بالاتر از سال قبل برگزار شد.
واضح است که منظور نگارنده این نیست که نبودن هنرمندانی که نخواستند در جشنواره حضور داشته باشند بی اهمیت است. ابداً. شرایط مطلوب انی است که حتی آن دخترک نوجوانی که قبل از جشنواره با انتشار خبری کذب به وزیر ارشاد توهین کرده بود هم اولاً باشد و بعد به باقی مسائل فکر کنیم. واضح است که قهر و قهربازی اتفاق مطلوبی نیست و باید به سمت رفع آن قدم برداریم و به قول رئیس سازمان تبلیغات اسلامی اساس تحریم مال امریکایی هاست و جایی در فرهنگ ایرانی جماعت ندارد.
ولی دوباره به خاطر بیاورید ما داریم درباره روزهایی حرف می زنیم که بوقهای لندن‌نشین و تندروهای داخلی داشتند گریبان چاک می‌دادند که شکاف‌ها را عمیق تر و سوءتفاهم‌ها را بیشتر کنند، در روزهایی که هیچکس نفهمید کدام قوه عاقله ای دم برگزاری جشنواره فجر خلق الله را موقع ورود به کشور ممنوع الخروج می کند، در روزهایی که مشکلات عجیب و غریبی از داخل و خارج برای میهمانان خارجی شکل می گرفت که عمدتاً با ورود مستقیم در سطح وزرای دولت رفع و رجوع می شد، روزهایی که داور شهیر اسکاردار جهان با اشک از این می گفت که دلش می خواست به ایران بیاید ولی فشارهای عجیبی وجود دارد در کشورش برای همکاری نکردن و نیامدن به ایران، روزهایی که سعودی اینترنشنال با تمام وجود داشت جان می کند برای فاتحه خواندن بر جشنواره چهل و یکم و ترانه‌های گوش‌کرکن و باران های سیل آسای داخلی هم داشتند عربده می زدند سرِ هنرمندانی که دلشان می خواست به جشنواره بیایند، در مارپیچ سکوت ترین و ترسناک ترین روزهای منتهی به جشنواره فجر. جشنواره اما برگزار شد، خوب هم برگزار شد و هیچ نشانه ای تعطیلی هم وجود نداشت.
در تمام این اتفاقات ریز و درشت اما برای من مهمترین اتفاق جشنواره فجر اصرار سیاستگذاران اصلی‌اش بر اتحاد و همدلی اهالی سینما بود. دبیر جشنواره و وزیر ارشاد از همدلی گفتند و آغوش باز نظام برای آنها که به هر دلیلی نیامده‌اند و از این گفتند که ما همه یک خانواده‌ایم و مشکلاتمان را در خانه‌ی خود حل می‌کنیم و به قول مشهور سیمین دانشور رخت‌های چرکمان را در حیاط همسایه نمی‌شوییم. لحظه‌ی ناب جشنواره برای من دست زدنِ دبیر جشنواره برای حرفهای انتقادی مجید صالحی در اختتامیه بود. تصویر زیبای هم‌خانوادگی و برادری در عین اختلاف سلیقه.
این رحمانیّت و رأفت آن هم در روزهای شکست ایده تحریم جشنواره، تصویر باشکوه اقتدار جمهوری اسلامی ایران بود در جشنواره امسال؛ جایی که می‌شود نگاه عقلانیت انقلابی را از پس بی‌تدبیری‌های برخی تندروها جُست. این‌که تو در اوج قدرت به آشتی دعوت کنی و به آنها که به فکر شکستت بوده‌اند مهر بورزی. بله؛ سیمرغ پرخاطره و شورانگیز فجر از پس کینه‌توزی‌ها و بی‌مروتی‌ها برای بار چهل و یکم پر باز کرد و پرواز کرد و این بار در لانه‌ی مهر و همدلی ایران عزیز ما نشست؛ و چه اتفاقی دل‌انگیزتر ازین؟
علی مرادخانی/ مدیر بخش تجلی اراده ملی جشنواره چهل و یکم فیلم فجر
There are no comments yet