ماهنامه صبا
پارسا پیروزفر ۵۰ساله شده و این سن زمان برداشت است؛ برداشت از ذخیره تمام آن سال‌ها که دویده، نشسته، تجربه اندوخته و بالاخره به مقصد رسیده است.
پارسا پیروزفر امروز به فصل برداشت رسیده است. او ۵۰ساله شده و این سن زمان برداشت است؛ برداشت از ذخیره تمام آن سال‌ها که دویده، نشسته، احتمالاً گم شده، دوباره راه را یافته، اوج و فرودها را پشت‌سر گذاشته، تجربه اندوخته و بالاخره به مقصد رسیده است؛ مقصد نه به معنای پایان راه بلکه به معنایی جایی که هویت و تصویر نهایی او در ذهن مخاطبانش تکمیل شده و ثبات یافته است. با این تعریف از ۵۰سالگی، نگاهی داریم به زندگی حرفه‌ای پارسا پیروزفر بازیگر، کارگردان، نقاش، مجسمه‌ساز و طراحی که امروز ۵۰ساله شده و حالا در پاییز پیش‌رو با خرمنی آباد آماده برداشت است.
پارسا پیروزفر ۲۲شهریور۱۳۵۱ در تهران متولد شد. دبیرستان را در رشته ریاضی به پایان رساند، عشق به نقاشی، پایش را به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران باز کرد و همجواری با دانشجویان هنرهای دراماتیک، او را به شاگردی استاد سمندریان درآورد. بعد از این دوره آموزشی، مسیر زندگی پارسا پیروزفر به ترتیبی ریل‌گذاری شد که این روزها بهره‌مند از نعمات خدادادی و کوله‌بار تجربه‌هایش، در اوج باشد و حتی بتوان یکی دو جایزه جدید از جشنواره‌های پیش‌رو در همین سال جاری را برایش پیش‌بینی کرد.
پارسا پیروزفر بازیگر کم‌حاشیه‌ای است و اگر روی موج خبرها قرار گرفته معمولاً به‌واسطه کارهایش بوده است البته به‌جز یک‌بار که هارمونی رنگی بین کلاه و عینک و رنگ چشم‌هایش موجی طنازانه در فضای مجازی به راه انداخت. به‌جز این مورد که خود بازیگر در آن سهمی نداشته، نه مصاحبه‌ای از او منتشر شده که اظهاراتش حاشیه‌ساز شود و نه حتی تمایلی به حضور در نشست‌های خبری یا نقد و بررسی آثارش دارد که کسی از افکار و نگاهش مطلع شود. هر آن‌چه درباره پارسا پیروزفر می‌دانیم، برداشت‌هایی است که از فیلم‌ها و تئاترها و آثارش بروز می‌کند.
چشم‌سبز یاغی
اولین تصاویری که از پارسا پیروزفر در ذهن‌ها ثبت شده مربوط به نقش پارسا فرزین‌پور سریال «در پناه تو» است. یک دانشجوی آرام و متین، بهره‌مند از جذابیت‌های بصری توأم با وقار که از لابه‌لای سکانس‌های حذف شده و هرگز به نمایش درنیامده‌اش هم می‌شد به عاطفه‌اش نسبت به مریم با بازی لعیا زنگنه پی‌برد. پارسا پیروزفر پیش از این سریال، بازیگری در مقابل دوربین را با فیلم «مجسمه» ساخته ابراهیم وحید‌زاده در سال ۱۳۷۱ و بعد فیلم «پری» داریوش مهرجویی در سال ۱۳۷۳ آغاز کرده بود و در سریال «در پناه تو» شناخته شد. محبوبیت سریال، آینده بازیگران جوان این سریال را در سینما تضمین کرد و پیروزفر به‌راحتی می‌توانست متأثر از فضای سینمای دهه ۷۰ به فهرست چشم سبزهای جوان اول سینما راه پیدا کند اما او مسیر دیگری در پیش گرفته بود و انتخاب‌هایش در سال‌های بعد نشان داد که نگاه جدی‌تری به بازیگری دارد. به نظر می‌رسید او از همان ابتدای راه بازیگری، یک یاغی بود و به مناسبات و معادلات اتمسفر سینما چندان اعتنایی نداشت.
مرد هزار نقش
پارسا پیروزفر همچنان که در سینما و تلویزیون آهسته و پیوسته پیش می‌رفت و نقش‌هایش از حاشیه به اصل نزدیک می‌شد، صحنه تئاتر را حفظ کرده بود؛ به‌عنوان بازیگر، نمایشنامه‌خوان و حتی کارگردان و نمایشنامه‌نویس. حضور پیوسته پارسا پیروزفر روی صحنه، نشانه روشنی است از تعریف و نگاهش به حرفه بازیگری و این‌که او همواره درصدد گسترش مرزهای حرفه‌ای خود بوده، توسعه توانایی‌هایش را مد نظر داشته و اگر بازی در نقش‌های مثبت و عمدتاً جوان‌های عاشق و محجوب، روحش را ارضا نمی‌کرد، راه و چاره را در تئاتر می‌یافت و حتی می‌ساخت. گاهی زمزمه‌هایی در فضاهای هنری شنیده می‌شد از آرزوی پیروزفر برای اجرای تئاتر روی معتبرترین صحنه‌های جهان که البته به واقعیت بدل شد. او تئاتر «ماتریوشکا» را بر‌اساس هشت داستان کوتاه از آنتون چخوف نوشت، طراحی و کارگردانی کرد و خودش تمام نقش‌های این نمایش را به‌عهده گرفت و از تابستان ۱۳۹۴ تا زمستان ۱۳۹۶ آن را در شهرهای مختلف آمریکا و کانادا از جمله لس‌آنجلس، سن دیگو، برکلی، مونترال و ونکوور اجرا کرد. طراحی مینی‌مالیستی این نمایش با یک صندلی، یک میز و یک چراغ رومیزی آنتیک روسی و طراحی لباس این اثر که توسط پیروزفر انجام شده بود، در نمایش‌های زیادی مورد تقلید قرار گرفت و بعدها به یک انتخاب برای کارگردان‌های تئاتر به‌خصوص جوان‌ترها بدل شد. پارسا پیروزفر همچنین برای بازی در نمایش «ماتریوشکا» موفق به دریافت تندیس زرین بهترین بازیگر مرد در بخش بین‌الملل در سی‌و‌پنجمین جشنواره تئاتر فجر در سال ۱۳۹۶ شد و این جالب‌تر خواهد بود اگر بدانید او در این تئاتر که هشت اپیزود داشت، بیشتر از ۳۰ نقش متفاوت را بازی کرد.
فصل برداشت
پارسا پیروزفر هرگز سوپراستار یا ستاره‌ای پرفروغ در سینما یا تلویزیون نبوده اما در عوض نقش‌های معمولاً قابل دفاع و گاهی به یادماندنی خلق کرده است. از بازی‌اش در سریال‌های «در پناه تو»، «در قلب من» و «در چشم باد» که بگذریم، مگر می‌شود یوسف فیلم «مهمان مامان» با آن عصیان تب‌آلودش را فراموش کرد که مواد‌مخدر همه چیزش را گرفته بود به جز معرفتش را؟ پارسا پیروزفر در کارنامه‌اش سریال «یاغی» را دارد که یکی از بهترین نقش منفی‌های این روزها را به تماشا گذاشته و نیز نقش مولانا در فیلم «مست عشق» را که همه مشتاق تماشایش هستیم. فیلم «تی‌تی» با بازی او یکی از تماشایی‌ترین فیلم‌های این روزهای سینماست و احتمالاً به‌زودی بعد از فروکش کردن تب کرونا، دوباره به صحنه تئاتر برمی‌گردد. مخلص کلام این‌که پارسا پیروزفر ۵۰ساله در فصل برداشت از تجربه‌هایش، نویدبخش تولد نقش‌های دیدنی در سینما، تئاتر و تلویزیون است.
لوح افتخارات
بعد از چند بار نامزد شدن در رشته بازیگری برای فیلم‌هایی مانند «شیدا»، «اعتراض» و «اشک سرما»، پارسا پیروزفر در سال ۱۳۸۳ تندیس زرین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای «مهمان مامان» از جشن خانه سینما دریافت کرد. بعد از آن جایزه بهترین بازیگر مرد از جشنواره فیلم‌های آسیایی دهلی نو را برای بازی در فیلم «اشک سرما» و نیز جایزه خروس زرین و صد گل کشور چین را برای بازی در همین فیلم کسب کرد. برای آثار تلویزیونی جایزه بهترین بازیگر مرد از دید مخاطبان از شبکه جهانی جام جم و تندیس زرین بهترین بازیگر نقش اول مرد از جشن دنیای تصویر برای بازی در سریال «در چشم باد» را به دست آورد. مهم‌ترین جایزه تئاتری این بازیگر تندیس زرین بهترین بازیگر مرد در بخش بین‌الملل جشنواره تئاتر‌فجر برای بازی در تئاتر «ماتریوشکا» بوده است.
منبع: روزنامه جام‌جم/ آذر مهاجر
انتهای پیام/
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است