ماهنامه صبا
امیر جعفری جزو بازیگرانی است که خاک صحنه خورده و آرام آرام اعتماد کارگردان‌های بزرگ را جلب کرده است.
امیر جعفری متعلق به نسلی است که از تئاتر به حوزه تصویر آمدند. مثل خیلی‌های دیگر خاک صحنه خورد و آرام آرام اعتماد کارگردان‌های بزرگ را جلب کرد. او صاحب جوایز متعدد تئاتر بود که مورد توجه کارگردان‌های فیلم و سریال قرار گرفت و از سال ۸۰ تا حالا بین سه مدیوم تئاتر، سینما و سریال در رفت و آمد است. از چندی پیش جعفری با سریال‌های «یاغی» و «جیران» وجهی تازه از توانایی خود را عیان ساخته و تحسین‌ها را به خود دیده.
مورد اول| ظاهر شخصیت‌ها
جعفری در «یاغی» نقش مردی به نام اسماعیل مقانلو (اسی قلک) را بازی می‌کند که در حاشیه شهر مشغول خرید و فروش ضایعات است. او برای رسیدن به پول، همه کار می‌کند؛ از دزدی تا آدم‌فروشی. اسی در محله، نام و اعتباری برای خود به هم زده و سینه چاکان زیادی دارد. او بود که دست جاوید (علی شادمان) را گرفت تا هم خود به پول برسد و هم جاوید به نان و نوایی. اسی، با آن سبیل، سر تاس، لباس‌ها و خالکوبی‌های بدن همانی است که باید! یعنی حتی اگر کلامی به زبان نیاورد و رفتاری انجام ندهد، مخاطب پی به شخصیت او می‌برد. جعفری در «جیران» ایفاگر نقش میرزا آقاخان نوری است که درست مقابل شخصیت اسی قرار دارد. این‌جا مردی است خوش‌پوش و صاحب ثروت و مکنت. ریشی بلند دارد و لباس‌هایی فاخر.
مورد دوم| رفتار و بیان
اسی مردی است خودخواه که هم و غم او رسیدن به ثروت است. اسی پول را فقط صرف عیش نمی‌کند بلکه آن را ابزاری برای سیادت بر دیگران قرار داده. همین ویژگی است که مخاطب در عین رویارویی با وجه بی‌رحم (بخوانید پلید) اسی، روی مهربان او را هم شاهد است. این خصیصه نه فقط در کلام که در بیان بازیگر هویدا است. هنر محمد کارت به عنوان کارگردان و پدرام پورامیری و حسین دوماری در مقام نویسنده به همراه توانایی جعفری، شخصیتی متفاوت را سبب شده. در این رهگذر، علاوه بر ظاهر و شیوه بیان، دیالوگ‌ها به کمک آمده‌اند تا شاهد بدمنی دوست‌داشتنی باشیم.
مورد سوم| عبور از کلیشه‌ها
جعفری و سازندگان «یاغی» می‌دانسته‌اند برگردان یک شخصیت واقعی در یک اثر نمایشی، کاری سخت است و خطر تبدیل به تیپ داشته. به‌ویژه آن‌که جعفری پیش‌تر نقش آدم‌های لات را بازی کرده بود. با این حال سازندگان سریال و بازیگر، اسی را از مرز باریک عبور داده و خالق شخصیتی بکر شده‌اند. بازیگر برای نمایش ویژگی‌های اسی متوسل به حرکت اضافه نمی‌شود و رفتار و گفتارش به اندازه است. هر چه قصه «یاغی» پیش می‌آید، برگ برنده‌های بازی جعفری رو می‌شود. داریم از قسمت‌هایی می‌گوییم که با ورود بهمن (پارسا پیروزفر) به قصه و گرفتن جاوید زیر دست و بال خود، ابهت اسی زیر سایه قرار می‌گرفت. جعفری برای نمایش این وجه شخصیت هم درست و باورپذیر عمل کرده و گرفتار کلیشه‌ها نشده است.
حیف است از اسی بگوییم و تلاش حسن فتحی و امیر جعفری برای خلق شخصیت سیاس میرزا آقاخان نوری در «جیران» را فراموش کنیم. این بازیگر به‌خوبی توانسته وجوهی از شخصیت سیاس میرزا آقاخان نوری را به نمایش بگذارد. چرب‌زبانی و استفاده از چشم، ویژگی‌های اصلی او در این سریال است.
مورد چهارم| سابقه جدی و کمدی
فعالیت جعفری در سینما و تلویزیون تقریباً همزمان بود اما شهرتش مدیون درخشش در سریال کمدی «بدون شرح» است. این بازیگر نمی‌خواست برچسب کمدی بخورد و خیلی زود از این گردنه عبور کرد. او بعد از یکی دو تجربه کمدی در سینما و تلویزیون، توانایی‌اش را در نقش‌های جدی به رخ کشید؛ مثل «میوه ممنوعه». جعفری سال ۸۸ کمدی «لج و لجبازی» را بازی کرد و حدود شش سال به نقش‌های کمدی، نه گفت.از سال ۹۴ یعنی بعد از«زاپاس» سعی کرده بین کمدی و جدی توازن ایجاد کند. حالا در کارنامه او هم نقش‌های موفق کمدی دیده می‌شود و هم جدی.
مورد پنجم| تجربه شیرین خانگی
امیر جعفری پیش از «یاغی» و «جیران» خاطره‌ای خوب از شبکه نمایش خانگی داشت؛ با «شهرزاد» و «ممنوعه». او در «شهرزاد» نقش مردی به نام سروان گودرز آپرویز را بازی کرد و در «ممنوعه» اویس تجنگی. این بازیگر علاوه بر «شهرزاد» و «جیران» تجربه چند همکاری دیگر با حسن فتحی را دارد: سریال تلویزیونی«میوه ممنوعه» و فیلم‌های «پستچی سه بار در نمی‌زند» و «کیفر». از قضا نتیجه همه همکاری‌ها موفقیت‌آمیز بوده است. «یاغی» نخستین همکاری او با محمد کارت است.
منبع: روزنامه هفت صبح
انتهای پیام/
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است