ماهنامه صبا
منتقدان جشنواره کن نسبت به دو فیلم «الویس» و «جنایت‌های آینده» نظرات مختلفی داشته‌اند که در ادامه بخشی از آنها را می‌خوانید.
دیوید رونی در هالیوود ریپورتر نوشته: این‌که شما نسبت به فیلم «الویسِ» باز لورمن چه احساسی دارید، تا حد زیادی به این بستگی دارد که نسبت به سبک پرزرق و برق و ماکسیمالیستی لورمن چه احساسی دارید. رونی به رنگ‌های آتشین و زنده، صفحه‌ی نمایش تقسیم شده، گرافیک‌های رترو و تعداد زیاد ویرایش‌های هر صحنه – بیش‌تر از آن‌که چشم انسان بتواند بشمرد – اشاره کرده است.
پیت هموند در ددلاین از بازی آستین باتلر در نقش الویس [پریسلی] تمجید کرده و نوشته او هم از لحاظ ظاهری و هم از لحاظ صدا بهترین انتخاب برای این نقش بوده است.
اوون گلیبرمن در ورایتی، «الویس» باز لورمن را یک رویای تب‌آلود، هذیان‌آور و پرانرژی توصیف کرده است. یک فیلمِ عجیبِ باز لورمنی با همه‌ی آتش‌بازی‌هایش. گلیبرمن نوشته با تماشای این فیلم احساس می‌کنید آن‌قدر که تصویرسازی شده، داستان دراماتیزه نشده است.
تیم گریرسون در اسکرین‌دیلی نوشته: باز لورمن با این فیلم بیوگرافی پرشور و مجلل از پادشاه (الویس پریسلی) به کن بازگشته است. او نوشته اگر فیلم «الویس» از ضعف‌های آشنای فیلم‌های باز لورمن رنج می‌برد – پیشی گرفتن سبک بر مفهوم – سکانس سهل و ممتنع کنسرت نشان می‌دهد چرا الویس یک نماد تحسین شده در موسیقی باقی مانده است.
پیتر برادشاو در گاردین از پنج، دو ستاره به این فیلم داده و در یادداشتی نوشته فیلم «الویس» به مانند فیلم‌های قبلی لورمن، «مولن‌روژ» و «گتسبی بزرگ»، بزرگ و انفجاری و پرزرق و برق است. برادشاو اعتقاد دارد این فیلم یک بیوگرافی ۱۵۹ دقیقه‌ای درباره‌ی الویس نیست، بلکه مونتاژی بی‌امان، دیوانه‌وار، پر زرق و برق، حماسی و در عین حال قابل اغماض است. در پایان فیلم ممکن است این پرسش‌ها به ذهن‌تان بیاید: لورمن درباره‌ی موسیقی الویس چه فکر می‌کند؟ آیا برخی از آهنگ‌هایش را به دیگری ترجیح می‌دهد؟ در تمام مسیر به آهنگ‌های الویس گوش کرده؟ یا بعد از بیست ثانیه، به محض این‌که متوجه شده اصل مطلب را فهمیده، اسپاتیفای ( یکی از سرویس‌های مهم استریمینگ موسیقی) را خاموش کرده است؟
تاد مک‌کارتی در ددلاین نوشته: کراننبرگ داستان‌اش را هم از لحاظ تکنولوژی و هم از نظر محتوای داستانی توانسته به مکان‌های جالبی ببرد، گاه بی‌پرواتر از همیشه و گاه ساده‌تر. کارگردان توانسته بین دو نیمه با عناصر شوکه‌کننده و نیمه بلندپروازانه‌تر تعادل لحن ایجاد کند.
استفان زاکرک در تایم در یادداشتی فیلم جدید کراننبرگ را یک فیلم پیچیده احمقانه و در عین حال برازنده می‌داند که ممکن است تماشایش شما را کمی معذب کند.
رافائل ابراهام در فایننشال تایمز از پنج، سه ستاره به این فیلم داده و از بازی درخشان لئا سیدو و کریستن استوارت در فیلم تمجید کرده است. این نویسنده ضمن تحسین از طراحی تولید این فیلم، می‌نویسد داستان فیلم به اندازه کافی راضی‌کننده نیست.
دیوید الریچ در ایندی وایر از پنج، چهار ستاره به فیلم جدید کراننبرگ داده و آن را یک رویای نوآر وسوسه‌انگیز می‌داند که در آن از مرحله بعدی تکامل انسان می‌گوید. یک فیلم کاملاً کراننبرگی.
پیتر برادشاو در گاردین از پنج، چهار ستاره به این فیلم داده و نوشته کراننبرگ با این فیلم همان کاری را می‌کند که در دهه نود با فیلم تصادف (Crash) انجام داده است و یک جامعه عجیب و غریب ایجاد کرده که در آن درد، نهایت لذت است. او این فیلم را یک کمدی سیاه درباره خشم می‌داند.
منبع: کافه سینما
انتهای پیام/
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است