داستان درباره یک نویسنده رمان عاشقانه و گوشه‌نشین به‌نام لورتا سیج (ساندرا بولاک) است که همراه مدل جلد کتابش (چنینگ تیتوم) وارد یک ماجرای آدم‌ربایی و ماجراجویی جنگلی درباره‌ی یک شهر گمشده می‌شود. احتمالاً می‌توانید حدس بزنید که داستان از آنجا به کجا ختم می‌شود. رمان‌نویس یاد می‌گیرد که مدل را دوست داشته باشد، زیرا درمی‌یابد که گنج واقعی در تمام مدت یکدیگر بوده‌اند. هیچ پیچ و تاب داستانی برای خراب کردن وجود ندارد، هیچ تحول جالبی وجود ندارد، هیچ ماجراجویی واقعی به جز یک جنگل و هیاهو وجود ندارد. آنقدر تلاش کمی برای بدنه طرح انجام شده است که در واقع چندین حفره روشن وجود دارد که اگر هر یک از پنج نویسنده می‌نشستند و به آن فکر می‌کردند، می‌توانستند به راحتی آن‌ها را حل کنند.

در ادامه بررسی و نقد فیلم شهر گمشده باید به این اشاره کرد که: محیط جنگل در این فیلم مانند هر کمدی دیگری دارای قوانین مسخره و کلیشه‌ای همان محیط است. چنین صحنه‌هایی کم در طول این فیلم وجود ندارد، اما کنار هم قرار گرفتن آن‌ها به این منظور است که کلیشه مرد خنگ، با بازی چانینگ تیتوم بتواند در کنار دختر باهوش با بازی بولاک یک شیمی را شکل دهد و این دو به طور غیرقابل قبولی عاشق یکدیگر شوند.

باید توجه داشت که بازیگران با آنچه به آنها داده می‌شود به خوبی عمل می‌کنند. بولاک، تیتوم و رادکلیف (در نقش آنتاگونیست) همگی به اندازه کافی جذاب و شوخ هستند که می‌توانید از مجموعه‌ای از حرکات آن‌ها طنازی را مشاهده کنید. حتی برد پیت هم در ده دقیقه زمان حضورش نمایشی بسیار کمدی ارائه می‌دهد. در واقع همه آنها به اندازه کافی خوب با یکدیگر بازی می‌کنند، همه آنها در واقع بازیگران کمدی حرفه‌ای هستند، اما مشکل اینجاست که هیچ شخصیت واقعی در فیلم وجود ندارد. بولاک یک نسخه کمی آزرده از خودش را بازی می‌کند، تیتوم به طرز منظمی وارد گروه بازیگر گنگ می‌شود، و پیت و رادکلیف به ترتیب نقش‌های خود را از Once Upon A Time In Hollywood و Now You See Me 2 تکرار می‌کنند.

همه این گروه جذاب، بازیگران بزرگی هستند که متأسفانه به عنوان افراد اجیر شده در مکان‌هایشان قرار می‌گیرند تا یک خیمه شب بازی را با نام‌های قابل‌تشخیصی پر کنند تا مخاطبانِ «بریم هر چیزی رو ببینیم» را جذب کنند. اگر واقعاً در مورد چینش این تیم بازیگری فکر کنید، به نظر می‌رسد هر ستاره برای جذب نسل متفاوتی از طرفداران آماده است. بولاک برای جمعیت سنتی مخاطبان، تیتوم برای جذب گروه جوانان مشتاق کمدی رمانتیک نسل جدید و رادکلیف نیز خود شاهزاده هزاره است. تنها چیزی که در این میان مایه حیرت است آن است که این بازیگران اصلاً شیمی خاصی باهم ندارند.

به طور کلی شهر گمشده یک تقلید مسخره از «Romancing the Stone»، با یک قسمت پوچ اما سرگرم‌کننده از برد پیت به عنوان ماده‌ای برای یک اسپین آف بالقوه است. اما در اینجا با وجود این که مولفه بصری ماجرا چندان مهم نیست، اما این موضوع نکته‌ای است که «برادران نی» به عنوان کارگردان اثر، توانایی ویژه‌ای در آن از خود نشان می‌دهند. از نظر تولید، هر جنبه‌ای به اندازه کافی شایستگی دارد تا استانداردی را که از یک فیلم بلند با بودجه متوسط انتظار می‌رود، پر کند.

با این اوصاف در پایان نقد فیلم شهر گمشده باید گفت: اینکه بگوییم این فیلم سزاوار تماشا نیست، مهم‌ترین نکته است. این اثر یک تلنگر پاپ کورنی است که به شما چیزی برای تماشا در زمانی می‌دهد که به معنای واقعی کلمه چیز دیگری برای دیدن وجود ندارد. «شهر گمشده» فیلم فوق‌العاده‌ای نیست، اما برای گروهی از مخاطبان یک سرگرمی رضایت‌بخش در خدمت استعداد بولاک و تیتوم است. با این حال، این برد پیت است که با نقش کوچکی که تنها چیز واقعا فراموش نشدنی در مورد این وارث آشکار «عشق‌بازی با سنگ» است، نمایش را می‌دزدد. بنابراین اگر کاری برای انجام دادن دارید، مانند ظروف برای شستن، یا شستن لباس، این فیلم را برای گذراندن وقت بگذارید و گهگاه در بین کار به مزخرفات آنها بخندید.