ماهنامه صبا
رکس رید منتقد نشریه «آبزرور» معتقد است این جدیدترین ساخته ریدلی اسکات، خاندان و دودمان گوچی را به عنوان شرورترین، خطرناک ترین و بی رحم ترین خانواده ایتالیایی از زمان خانواده «بورجیا» نشان می دهد.
ترجمه اختصاصی ماهنامه صبا؛ رکس رید منتقد نشریه «آبزرور» با اعطای امتیاز ۳ از ۴ به فیلم «خاندان گوچی» جدیدترین ساخته ریدلی اسکات، درباره فیلم چنین نوشت: جذاب، پرریخت و پاش، مسحورکننده، منحط، یک چرخ و فلک عامه پسند از جماعت یوروتِرَش (اصطلاح تحقیرآمیز برای برخی اروپایی‌های ثروتمند به ویژه آن‌هایی که به ایالات متحده رفته بودند و با تکبر و غرور زندگی می‌کردند.) حماسه نفرت انگیز ریدلی اسکات درباره ظهور و سقوط امپراتوری مُد گوچی است، این فیلم برای هر تماشاگری چیزی در چنته دارد.
در «خاندان گوچی» دوربین همزمان که راه خود را از طریق پارچه های راه راه سبز و قرمز رنگِ نماد تجاری میلیارد دلاری گوچی باز می کند، شمار زیادی از جنایات واقعی را پسِ کیف های چرمی گرانبها که این برند را به یک نام آشنا مبدل کرده اند، برملا می کند.
این فیلم خاندان و دودمان گوچی را به عنوان شرورترین، خطرناک ترین و بی رحم ترین خانواده ایتالیایی از زمان خانواده «بورجیا» نشان می دهد. چه دوست داشته باشید چه نه، این سوپ اپرای (اصلاحی است که برای سریال های ملودرامی به کار برده می شود که اغلب داستان هایشان را زیادی کِش می دهند.) دست و دل بازانه را ببینید تا بفهمید که به سینما رفته اید.
«خاندان گوچی» با همه شکوه و جنون اپراگونه اش بیشتر البته به آثار پوچینی شبیه است تا مجموعه ای از داستان های عامه پسند.
داستان خاندان مُد گوچی از آشفتگی های ذهنی دو برادر گوچی؛ رودولفو (جرمی آیرونز) و آلدو (آل پاچینو) که هرکدام صاحب ۵۰ درصد سهام این شرکت بودند، شکل می گیرد. زمانی که رودولفو در سال ۱۹۸۳ از دنیا می رود نیمی از سهام خود را برای پسر خوش تیپش مائوریزیو (آدام درایور) به جا می گذاردکه یک دانشجوی درس خوان حقوق است که بیشتر به دخترها علاقه دارد تا تجارت. یکی از این دخترها یک کوهنورد جاه طلب و دارای روابط اجتماعی اهل میلان به نام پاتریشیا رجیانی (لیدی گاگا) است که داستان آشنایی اش با مائوریزیو از جایی آغاز می شود که پاتریشیا با رژ لب اناری اش روی شیشه موتورسیکلت مائوریزیو شماره تلفنش را می نویسد و به این طریق نقشه ازدواج با این پسر ساده لوح را می کشد و…
اما درباره لیدی گاگای این فیلم، پاتریشیا رجیانی واقعا چه نقشی برای لیدی گاگا است! او همه نگاه ها را در فیلم به خود جلب می کند و نقش را به یک مجموعه پراشتیاق از عناصر عجیب و نامتناسب و ناهمخوان بدل می کند. من البته از این موضوع متعجبم که چند نفر را در فیلم مسئول پوشاندن خالکوبی های لیدی گاگا کرده بودند که هیچکدام از این خالکوبی ها در فیلم دیده نمی شود (اشاره به خالکوبی های متعدد گاگا در زندگی شخصی اش دارد.)
لیدی گاگا در نقش پاتریشیا رجیانی همزمان هم زشت و هم خوشگل است، با اینکه جثه کوچکی دارد، یک شور و اشتیاق افسارگسیخته آتشفشانی درون او است. لهجه گاگا در فیلم چیزی غیر از ایتالیایی است، نمی شود متوجه شد کجایی است اما به شیوه ای مبهم می تواند یادآور همه جا باشد از لهجه ای در برانکس تا بندر ولادی‌وستوک (روسیه). گاگا مانند خودِ فیلم ترکیبی اعجاب انگیز از الماس و پپرونی است او مانند فیلم در عین حال که دوست داشتنی نیست، فراموش شدنی هم نیست.
انوشیروان تجدد
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است