ماهنامه صبا
محسن عنایتی در «رویاشهر» تلاش می‌کند با محوریت یک نوجوانِ متفاوت، بار دیگر قهرمان‌پروری را به مرکز روایت کودکانه بازگرداند.
«رویاشهر» اولین تجربه بلند محسن عنایتی در عرصه انیمیشن سینمایی است؛ اثری با رویکردی آینده‌نگر و دغدغه‌مند که سعی دارد مفهوم قهرمان و ضرورت وجود آن در جامعه را از منظر کودکانه بازتعریف کند. قهرمان داستان، پسربچه‌ای ۱۲ ساله به نام آرات است که رویای تبدیل شدن به منجی شهرش را در سر دارد؛ شهری که مردمانش دیگر به ظهور قهرمان اعتقادی ندارند.
آرات برخلاف دیگر شهروندان رویاشهر، دو شاخ مخصوص این قوم را ندارد؛ ویژگی‌ای که در روایت، نماد قدرت و شایستگی به شمار می‌رود. همین نقیصه باعث می‌شود از سوی مردم، تحقیر و پس زده شود. او حتی برای عضویت در گروه جنگجویان اژدها تلاش می‌کند با ابزارهای مصنوعی، این کمبود را جبران کند. اما در نهایت درمی‌یابد که شجاعت و قلب بزرگ، نه ویژگی‌های ظاهری، معیار قهرمان بودن‌اند؛ مفهومی که مادر آرات نیز بر آن تاکید دارد.
در نقطه مقابل قهرمان، شخصیت منفی داستان یعنی دامو قرار دارد؛ حاکمی خودکامه که با بهره‌کشی و تاراج، چهره‌ای رؤیایی به شهرش داده و رفاه ساختگی را جایگزین حقیقت کرده است. این طراحی نمادین، برخی نشانه‌ها و قرائت‌هایی از شباهت «رویاشهر» به غرب مدرن را نیز به ذهن متبادر می‌سازد.
در مسیر روایت، سازندگان تلاش کرده‌اند تا با استفاده از بیانی طنز و بهره‌گیری از ترندهای فضای مجازی نظیر «صادق بوقی»، حال‌وهوایی کمیک به قصه بدهند. هرچند این دست تلاش‌ها با توجه به زودگذر بودن چنین ترندهایی، تأثیر درازمدتی بر اثر نمی‌گذارد. همچنین از نظر فنی، طراحی شخصیت‌ها به‌ویژه در سکانس‌هایی که توده مردم دیده می‌شوند، از تکرار بصری رنج می‌برد؛ جایی که چند کاراکتر تقریباً یکسان به تصویر درآمده‌اند.
با وجود این ضعف‌ها، «رویاشهر» برگ برنده خود را در تأکید بر مفهوم قهرمان‌سازی برای نسل‌های آینده رو می‌کند؛ در روزگاری که سینمای کودک و نوجوان ایران با خلأ شخصیت‌های الگو و الهام‌بخش مواجه است، چنین تمرکزی ارزشمند و درخور توجه است.
در مجموع، این انیمیشن سینمایی با وجود ضعف‌های تکنیکی و روایی، از منظر محتوا هم‌راستا با شعارهای هویتی سازمان سینمایی سوره ارزیابی می‌شود. شاید «رویاشهر» از لحاظ فرم، دستاورد درخشانی برای صنعت انیمیشن ایران نباشد، اما در برهوت قهرمانان سینمایی، نویدبخش امید است؛ امید به اینکه هنوز می‌توان از قهرمان گفت و قهرمان ساخت.