ماهنامه صبا
جشنواره فیلم فجر، در ظاهر رقابتی میان آثار و هنرمندانی است که در یک سال گذشته دست به خلق زده‌اند. اما در عمق خود چیزی فراتر از یک رقابت ساده یا مراسم تجلیل است.
جشنواره فیلم فجر، در ظاهر رقابتی میان آثار و هنرمندانی است که در یک سال گذشته دست به خلق زده‌اند. اما در عمق خود چیزی فراتر از یک رقابت ساده یا مراسم تجلیل است. جشنواره فیلم فجر، بازتابی از وضعیت فرهنگی و اجتماعی ایران است؛ آیینه‌ای که چالش‌ها و امیدهای جامعه را منعکس می‌کند. امکانی است نه تنها برای نمایش آثار، بلکه برای تحلیل مسیری که سینمای ایران طی کرده و افقی که پیش رو دارد.
سینما، هنر رؤیاپردازی است، اما رؤیایی که در بستر واقعیت شکل می‌گیرد و جشنواره فجر از آغاز خود، این واقعیت را بازنمایی کرده است. چرا که همزمان که فرصتی برای گردهم‌آیی سینماگران و مخاطبان است تا در کنار هم به بازخوانی دستاوردهای سالانه بپردازند،خود بخشی از سیاست‌گذاری فرهنگی کشور است. از انتخاب و داوری آثار تا پیام‌هایی که از فرآیند برگزاری آن منتقل می‌شوند، همه نقشی موثر در ترسیم تصویر گذشته و مسیر آینده سینمای ایران دارند.
یکی از مهم‌ترین دغدغه ها، شفافیت فرآیند انتخاب و داوری است، چرا که ضمن آنکه مفهوم شفافیت و مفاهیم انتخاب و داوری پیوندی دیرینه دارند، اعتماد مخاطبان و سینماگران به این داوری‌ها، ارزش نمادین جشنواره را تقویت می‌کند و به سینما به عنوان یک نهاد فرهنگی قدرت می‌بخشد.
از دیگر سو، در جهان امروز که مرزهای فرهنگی کمرنگ شده‌اند، لازم است جشنواره فجر بیش از پیش به تعامل با جهان بیندیشد. آشکار است که این تعامل تنها با حضور فیلم‌ها و داوران بین‌المللی انجام نمی‌شود و لازم است تصویری کامل از تنوع، گستردگی، عمق و پتانسیلهای سینمای ایران به جهان ارائه شود. جشنواره فجر لازم است بتواند و می تواند به فرهنگ‌های مختلف پل بزند؛ تا سینمای ایران با جهان گفت‌وگو کند.
در سینما جامعه با خود هم گفت‌وگو می‌کند و در این گفت و گو از بحران‌ها تا رؤیاهایش می گوید. از این منظر نیز جشنواره فجر لازم است به انعکاس چندصدایی جامعه برای تکمیل این گفت و گو بیندیشد، تا جامعه برای گفت و گو با خودش به سینما بیاید، و قهر مخاطبان با سینما رو به پایانی رود.
آیا این جشنواره توانسته به چنین آرمانی نزدیک شود؟ آیا توانسته بازتاب‌دهنده واقعیت‌های سینمای ایران و الهام‌بخش آینده آن باشد؟
برای پاسخ این پرسش‌ها، لازم است فجر از کلیشه‌ها فراتر رود، نیاز به تغییر و حضور نگاه های تازه و جسورانه در فرآیند برگزاری و راهیافتگان را بپذیرد، شفافیت را در فرآیند انتخاب و داوری و اطلاع رسانی ارتقا دهد و به سینمای مستقل و اندیشه ورز فرصت بیشتری دهد. این جشنواره نه تنها یک رویداد سینمایی، بلکه بخشی از میراث فرهنگی ما در آینده است و تنها با اندیشه‌ورزی، بازنگری و نقد سازنده و شجاعت در مسیر تغییر، می‌توان این میراث را درخشان نگاه داشت.
امروز در برگزاری دوره ای دیگر از جشنواره؛ با این امید و پرسش به تماشا ایستاده ایم؛ آیا این آیینه همچنان می‌تواند تصویری ناب، دقیق، صحیح، کامل و خلاقانه از سینما و ایران به کسانی که سینما را امکانی برای درخشش حقیقت می‌دانند، ارائه دهد؟
هنوز دیدگاهی منتشر نشده است