همین موضوع باعث می‌شود فیلم عملا نتواند زمینه‌سازی کافی را در طول دقایق خود ایجاد کند؛ چرا که به‌جای دادن زمان کافی به خط اصلی داستانی فیلم، زمان فیلم در بخش‌های دیگر هدر رفته است. به بیان بهتر پس از ۱۰ دقیقه فیلم ما شاهد روایت داستانی تقریبا غیر مرتبط هستیم و فیلم وارد مسیری می‌شود که ارتباط زیادی با چیزی که انتظارش را داریم، ندارد. پس ما از اینجا می‌توانیم برداشت اشتباهی در مورد محتوای فیلم هم داشته باشیم و این موضوع غیر قابل اجتناب است. اما فیلم درست در بخش پایانی تازه دوباره به یاد می‌آورد که اصلا شاید داستان در مورد شخصیت‌های دیگری است.

فیلم پس از اینکه داستا‌ن‌های فرعی و خسته‌کننده خود را روایت می‌کند سرانجام تصمیم می‌گیرد تا بالاخره به مسیر اصلی بازگردد، اما این موضوع تا حد زیادی دیر شده است. بخش زیادی از این موضوع می‌تواند این باشد که شاهد فیلمی هستیم که لحظات کمدی ضعیف و کمی دارد و نمی‌تواند لحظات خوبی در دقایق مختلف خود خلق و ارائه کند. در مقابل فیلم انقدر از داستان اصلی خود فاصله می‌گیرد که می‌تواند باعث شود تا بیننده از ادامه تماشای فیلم منصرف شده باشد یا دیگر هیجانی در مورد پایان فیلم نداشته باشد.

اینکه بیننده نتواند تشخیص دهد داستان اصلی فیلم در مورد شخصیت پالمر یا در مورد جیمی و بن است، امری طبیعی است. اما در بخش پایانی فیلم دوباره تمرکز خود را به سمت جیمی و بن می‌برد تا به یک پایان‌بندی در مورد هدف خود برسد؛ هدفی که پشت داستان‌های فرعی پنهان و گم شده است و اصلا نمی‌توانیم به درستی به یاد بیاوریم که فیلم اصلا هدفش چه چیزی بوده است. آیا هدف فیلم روایت عشق ابدی جیمی و بن است؟ یا فیلم هدف دیگری را در سر دارد؟ می‌توان گفت که هدف فیلم هرچیزی هم که بوده باشد درنهایت اصلا به آن درستی پرداخت نشده است.
اما فیلم عزیزان می‌خواهد چه داستانی را روایت کند؟ برای درک بهتر از این موضوع بهتر است به ابتدای فیلم بازگردیم و روند کلی دو شخصیت را یک بررسی کوتاه کنیم. ما در طول تماشای فیلم نمی‌توانیم شاهد شکل گرفتن یک رابطه عاشقانه باشیم و فیلم هرگز تلاشی هم برای این موضوع نکرده است. حتی سخت است تصور این موضوع را داشته باشیم که این دو شخصیت درنهایت قرار است عاشق یکدیگر باشند، اما آیا این مشکل فیلمنامه است یا موضوع چیز دیگری است؟ مشکل فیلمنامه که بدون شک وجود دارد؛ چرا که فیلم نمی‌تواند مسیر خود را به درستی در طول فیلم بازگو کند.

البته نباید از بازی خوب کرنان شیپکا و نیکو هیراگا هم گذشت. با اینکه فیلم در زمان زیادی توجه خود را از روی این دو شخصیت برداشته است، اما آن‌ها شیمی خوبی در طول فیلم پیدا می‌کنند و می‌توان گفت تنها بخشی از فیلم است که به‌درستی از نقش خود آگاهی دارند. آن‌ها درنهایت گرفتار کارگردانی و فیلمنامه ضعیف فیلم شده‌اند، اما تا پایان فیلم تلاش می‌کنند تا فیلم به اثر بهتری تبدیل شود و تلاش آن‌ها به‌خصوص در بخش کمدی تا حد زیادی مثبت بوده است؛ حتی با اینکه فیلم واقعا صحنه‌های کمدی خوب زیادی ندارد و فیلم با اینکه فرصت‌های خوبی داررد، اما همه آن‌ها هدر داده است.
فیلم عزیزان روی موضوع جالبی دست گذاشته است و می‌توانست به یک فیلم کمدی عاشقانه متفاوت در روزهایی تبدیل شود که تقریبا تمام آثار این ژانر تکراری و کاملا کلیشه‌ای هستند.فیلم به‌جای استفاده از این فرصت با پرداختن داستان‌های فرعی نه چندان جذاب و مهم عملا باعث نابودی این ایده می‌شود و در پایان هم تازه امابه یاد می‌آورد که چه هدفی دارد و دیگر برای آن دیر شده است. همین موضوع باعث می‌شود تا احساس کنیم پایان‌بندی فیلم کاملا شعاری و ضعیف است و نتوانیم با آن ارتباط برقرار کنیم؛ اگرچه می‌توانست با پرداخت درست و صحیح یک پایان‌بندی جالب‌توجه باشد.