«غریزه مادران»؛فیلمی دلهره‌آور و روان‌شناختی

فیلم با داشتن فهرست بازیگران شناخته شده مثل ان هتوی و جسیکا چستین و داشتن یک ایده جذاب می‌تواند تبدیل به یکی از فیلم‌های دلهره‌آور روان‌شناختی جذاب چند سال اخیر تبدیل شود.

---

اتفاقات فیلم غریزه مادران در دهه ۶۰ میلادی جریان دارد که داستان دو زن خنده‌دار را که دوستان یکدیگر هستند دنبال می‌کند که پس از یک فاجعه به سرعت خراب می‌شود. این فیلم با داشتن فهرست بازیگران شناخته شده مثل ان هتوی و جسیکا چستین و داشتن یک ایده جذاب می‌تواند تبدیل به یکی از فیلم‌های دلهره‌آور روان‌شناختی جذاب چند سال اخیر تبدیل شود، اما واقعا توانسته است از این پتانسیل به درستی استفاده کند؟ سوالی که شاید تا پایان فیلم مجبور باشیم برای رسیدن به جواب آن صبر کنیم.

فیلم غریزه مادری حول محور دو مادر است که بهترین دوستان یکدیگر هستند و زندگی‌های‌شان به طرز غم‌انگیزی به هم گره می‌خورد. پس از یک حادثه تلخ، رابطه این دو زن تحت فشار قرار می‌گیرد و به تدریج تبدیل به دشمنی می‌شود. به‌صورت کلی فیلم پتانسیل خوبی از خود نشان می‌دهد و تمرکز داستان و فیلمنامه قرار است روی پیچیدگی‌های عاطفی این دو شخصیت باشد تا تماشاگر را تا انتها درگیر داستان کند. اما همه‌چیز قرار نیست طبق برنامه پیش برود و مشکلات زیادی در روند داستان شکل می‌گیرد.

فیلم در دو بخش اول خود کمی افت و خیز دارد و این می‌تواند روی تجربه کلی بیننده تاثیر منفی بگذارد. به‌طور کلی ریتم فیلم یک دست نیست و همین موضوع می‌تواند تا حدی آزار دهنده باشد و روند فیلم کمی خسته کننده شود، اما فیلم هنوز مواردی مثل اجرای بی‌نقص بازیگران خود دارد که باعث می‌شود بیننده تا پایان فیلم را دنبال کند. صد البته استفاده از فلش‌بک‌ها و صحنه‌های اسلو موشن به خوبی در خدمت ایجاد تعلیق و تشدید احساسات درونی شخصیت‌ها عمل کرده است.

این موضوع کمک زیادی به روایت بهتر داستان با وجود مشکلاتی که در ابتدا گفتم، کرده است تا حدی باعث شده است تا برخی از مشکلات فیلم کمتر دیده شوند. همچنین استفاده از نورپردازی و زاویه‌های دوربین به خوبی برای خلق جو فیلم به کار گرفته شده است. بااین‌حال داستان جذاب و پر از تعلیق آن نکته مثبتی است که نمی‌توان از آن به‌راحتی عبور کرد، اما مشکل اصلی فیلم درست در بخش سوم و پایانی فیلم رخ می‌دهد. فیلم با اینکه روند کلی نسبتا خوبی دارد، اما در پایان همه‌چیز را فدای یک تصمیم عجیب می‌کند.

اگر احساس کردید پایان فیلم می‌تواند توهین به شعور مخاطب باشد، جای تعجبی ندارد؛ چرا که پایان‌بندی فیلم حکم یک خودکشی برای فیلم دارد که پس از یک روند پر فراز و نشیب بیننده انتظار یک پایان جذاب و شاید تکان‌دهنده داشته باشد. بااین‌حال درنهایت ما یک پایان ضعیف و بسیار ناامید کننده را دریافت می‌کنیم که عملا باعث می‌شود احساس کنیم زمان خود را برای تماشای فیلم به‌خاطر چنین پایانی هدر داده‌ایم.

اگرچه برخی از پیچش‌های داستانی قابل پیش‌بینی هستند، اما باز هم پایان فیلم می‌توانست بسیار بهتر باشد؛ حتی اگر یک پایان کلیشه‌ای و قابل‌پیش‌بینی ارائه می‌شد، بدون شک می‌توانستیم رضایت بیشتری داشته باشیم. به‌طور کلی فیلم می‌توانست به اثری خوش ساخت با یک پایان قابل قبول شود، اما درنهایت اشتباهات در انتخاب نوع پایان‌بندی به این موضوع ضربه زیادی زده است. مشکل اصلی اینجا است که فیلم می‌خواهد متفاوت عمل کند، اما نمی‌تواند و این توانایی در سازندگان وجود ندارد.

سازندگان فیلم می‌خواهند با یک اثر خوش ساخت خودشان را سر زبان‌ها بیندازند و برای رسیدن به این امر می‌خواهند یک کار متفاوت انجام دهند. بااین‌حال آن‌ها این نکته را فراموش کرده‌اند برای انجام یک کار متفاوت که نتیجه هم دهد، صرفا قصد یا یک پایان بحث‌برانگیز کافی نیست و نیاز به پرداخت مناسب هم دارد. به هر حال آن‌ها در بخش سوم و پایانی فیلم ثابت کردند که صرفا قصد انجام یک کار کاملا ناموفق را داشته‌اند و درنهایت هم موفق نشده‌اند. بااین‌حال فیلم هنوز نکات مثبت دیگری هم دارد که باعث می‌شود به‌سادگی از آن‌ها عبور نکنیم.

جسیکا چستین و ان هتوی عملکرد درخشان و چشمگیری در فیلمغریزه مادران داشته‌اند و می‌توان گفت که بهترین بخش فیلم به عملکرد بسیار خوب آن‌ها اختصاص دارد. چستین و هتوی به‌طور چشمگیری نقش‌های خود را ایفا کرده‌اند و توانایی آن‌ها در به تصویر کشیدن عمق عواطف و تضادهای درونی شخصیت‌هایشان یکی از نقاط قوت اصلی فیلم است. آن‌ها با اجرای بی‌نقص خود توانسته‌اند تماشاگر را درگیر پیچیدگی‌های احساسی داستان کنند، اما متاسفانه پایان‌بندی فیلم آب پاکی روی عملکرد این دو بازیگر بوده است.
فیلم غریزه مادران در انتخاب بازیگران عملکرد بسیار خوبی دارد و می‌توانیم شاهد اجرای بسیار خوب بازیگران اصلی فیلم باشیم. آن‌ها به‌خوبی تنش و مشکلات بین شخصیت‌ها را به تصویر کشیده‌اند و این نقطه قوت درواقع می‌تواند دلیلی باشد که تا پایان فیلم را دنبال کنیم. این تنش به‌حدی خوب به تصویر کشیده شده است که می‌توان بازی باور پذیر دو بازیگر اصلی فیلم را دلیل آن بدانیم که بدون شک می‌توانست فیلم را به اثری جذاب‌تر و بهتری تبدیل کند که متاسفانه تصمیمات پایانی فیلم مانع آن شد.

به‌صورت کلی فیلم در بخش عملکرد بسیار خوبی دارد و به‌طور مثال در بخش طراحی لباس و صحنه عملکرد درخشانی از خود نشان داده است. فیلم به‌خوبی دوره و زمان اتفاقات فیلم را نشان می‌دهد و این نکته به یک بخش مثبت از فیلم تبدیل شده است. همچنین در مورد طراحی صحنه و گریم هم این موضوع صدق می‌کند و به‌خوبی این موارد در روند فیلم و ارائه فضای حس تعلیق کمک زیادی کرده است که متاسفانه باز هم باید گفت که این تلاش‌ها با یک تصمیم بر باد رفتند.
فیلم غریزه مادران یک فیلم درام هیجان‌انگیز است که با داستان پرکشش و پر پتانسیل دارد که متاسفانه نمی‌تواند از این پتانسیل درنهایت با ارائه یک پایان ناامید کننده به‌همراه مشکلاتی مثل روند کند و همچنین قابل پیش‌بینی بودن روند فیلم استفاده کند. بااین‌حال عملکرد درخشان ان هتوی و جسیکا چستین باعث شده است تا فیلم تا پایان جذاب و نسبتا سرگرم کننده باقی بماند، اما پایان فیلم تا حدی سایه روی بازی آن‌ها انداخته است.